JAILHOUSE ROCK – za kulisami trzeciego filmu Elvisa Presleya

JAILHOUSE ROCK
– za kulisami trzeciego filmu Elvisa Presleya –
(Część 7)

Mariusz Ogiegło

„To nie są żadne sztuczki skarbie. To tylko ta bestia, która jest we mnie…”

Niedługo po skończonych nagraniach w Radio Recorders, Elvis przeniósł się z powrotem do Culver City, do rozciągającego się pomiędzy czterema ulicami – 10202 West Washington Boulevard, Culver Boulevard, Washington Boulevard i Overland Avenue, kompleksu studiów filmowych i telewizyjnych należących do wytwórni MGM (a obecnie do Sony Pictures), w których za kilka dni miały rozpocząć się oficjalnie zdjęcia do jego nowego filmu.

Presley, podobnie jak wcześniej w „Loving You”, otrzymał w nim rolę piosenkarza, który na oczach widzów odnosi spektakularny sukces. Tym razem jednak talent głównego bohatera zostaje odkryty w zupełnie innych okolicznościach…

Kreowanego przez Elvisa Vince’a Everetta, na codzień młodego i przebojowego pracownika budowlanego, poznajemy bowiem w dniu wypłaty, której wręczenie on i jego koledzy postanawiają uczcić w pobliskim barze. Radosne świętowanie przerywa jednak bójka, do której dochodzi pomiędzy Everettem a przypadkowym, natrętnym i agresywnym klientem. Niestety, w jej następstwie ten ostatni traci życie a Vince, oskarżony o nieumyślne spowodowanie śmierci, trafia na wiele miesięcy do więzienia.

Po przybyciu do zakładu karnego Everett zostaje przydzielony do celi, w której wyrok odsiaduje Hunk Houghton, były gwiazdor muzyki country skazany za dokonanie napadu na bank.

I to właśnie Houghton wprowadza Vince’a w tajniki więziennego życia, a w wolnych chwilach uczy go gry na gitarze. Kiedy natomiast dostrzega drzemiący w chłopaku talent sprawia, że staje się on atrakcją specjalnego przedstawienia dla więźniów transmitowanego przez ogólnokrajową telewizję.

Program odnosi sukces a kilka dni po jego emisji więzienna poczta zostaje wprost zasypana listami od wielbicieli debiutującego piosenkarza. Tyle, że on sam o swojej popularności dowiaduje się dopiero wychodząc na wolność, gdy naczelnik placówki wręcza mu skonfiskowaną wcześniej korespondencję.

Szybko wychodzi też na jaw, że listy nie trafiły do rąk adresata właśnie za sprawą Hunka Houghtona, który z zazdrości nakazał pracownikom poczty ich ukrycie.

Zamiast przesyłek Hunk podsunął za to Everettowi do podpisania umowę w myśl której po opuszczeniu więzienia zostaną wspólnikami. Podał mu również adres nocnego klubu, w którym ten będzie mógł rzekomo kontynuować swoją karierę muzyczną.

Kiedy jednak Everett zjawia się pod umówionym adresem okazuje się, że właściciel klubu wcale nie szuka nowego wokalisty a wszystko co może mu zaproponować to jedynie praca za barem. Rozczarowany Vince chcąc przekonać go do zmiany decyzji wskakuje na scenę i akompaniując sobie na gitarze wykonuje balladę „Young And Beautiful”.

Niefortunnie, jego występ przez cały czas zakłóca głośny śmiech jednego z lekko podchmielonych klientów. Początkowo Vince stara się jednak ignorować jego zachowanie lecz gdy po kilku minutach sytuacja nadal się powtarza, wściekły zeskakuje z estrady i na oczach pozostałych gości rozbija gitarę na jego stoliku.

Całemu zajściu z uwagą przygląda się Peggy Van Alden, menedżerka popularnego wokalisty, Micky’ego Alby, która po wyjściu z lokalu proponuje Vince’owi nagranie płyty demo.

Scenariusz do filmu, napisany przez Guya Waltera Trospera – znanego już z takich wcześniejszych produkcji jak biograficzne „The Stratton Story”, „Devil’s Doorway” z udziałem Roberta Taylora i Pauli Rajmund czy „The Prife Of St. Louis”, powstał na bazie opowiadania Nedricka Younga (znanego również jako Nathana E. Douglasa). Urodzonego w marcu 1914 roku w Filadelfii, kontrowersyjnego aktora i scenarzysty, którego wytwórnie filmowe zarówno w latach pięćdziesiątych jak i sześćdziesiątych, bardzo często umieszczały na tzw. czarnej liście i nie chciały podejmować z nim współpracy z uwagi na jego niejasne powiązania z Partią Komunistyczną.

Pomimo licznych nacisków i próśb ze strony Izby Reprezentantów ds. Działalności Antyamerykańskiej (HCUA), Young nigdy nie zajął jasnego stanowiska w tej sprawie i nie wyjawił swoich ewentualnych związków ze wspomnianą wyżej organizacją.

Dwuznaczne i budzące kontrowersje zachowanie Younga nie pozostało też bez wpływu na realizowany właśnie przez MGM film z udziałem Presleya. Ale o tym nieco później…

Wyreżyserowanie obrazu, którego tytuł na różnych etapach produkcji brzmiał „Treat Me Nice”, „The Hard Way” oraz „The Jailhouse Kid” (Mike Stoller wspominał też tytuł „Ghost Of A Chance”) powierzono natomiast Richardowi Thorpe’owi. Sześćdziesięciojednoletniemu amerykańskiemu reżyserowi, który oprócz wieloletniej współpracy z MGM i imponująco długiej listy zrealizowanych filmów, w tym „Ivanhoe” z Robertem Taylorem i Elizabeth Taylor w rolach głównych, cieszył się w środowisku filmowym opinią człowieka potrafiącego ukończyć zlecony mu projekt w bardzo krótkim czasie.

Ciężko dzisiaj orzec jednoznacznie, który z powyższych atutów okazał się ważniejszy dla twórców nowego filmu Presleya.

Faktem natomiast jest, że w latach pięćdziesiątych Thorpe związany był zawodowo z producentem filmowym, Pandro Samuelem Bermanem (znanym też jako Pan Berman). Obaj pracowali już wcześniej przy takich filmach jak wspomniany wcześniej „Ivanehoe”, „The Prisoner Of Zenda”, „Knights Of The Round Table”, „All The Brothers Were Valiant” czy „The Adventures Of Quentin Durward”.

„Jailhouse Rock” był ich kolejnym.

Nieoficjalnie mówiło się, że do zrobienia filmu ze słynnym piosenkarzem w roli głównej nakłoniła Bermana jego żona, Viola. On sam natomiast, w jednym z wywiadów zapamiętał, że kiedy przydzielono go do pracy nad opisywanym obrazem, ludzie ze studia filmowego dali mu wyraźnie do zrozumienia, że „jedynym priorytetem jest zysk – bez kierowania się jakimikolwiek względami artystycznymi„. Jednocześnie podkreślił też, że „wielką zasługą Elvisa było to, że poprzez swój występ pozostawił w cieniu tą cyniczną chciwość studia„.

CZĘŚĆ 1 CZĘŚĆ 2 CZĘŚĆ 3 CZĘŚĆ 4 CZĘŚĆ 5 CZĘŚĆ 6 CZĘŚĆ 7 CZĘŚĆ 8 CZĘŚĆ 9 CZĘŚĆ 10 CZĘŚĆ 11 CZĘŚĆ 12 CZĘŚĆ 13

CDN