„‚Love Me Tender’ – pierwsza filmowa rola Elvisa Presleya

LOVE ME TENDER
– Pierwsza filmowa rola Elvisa Presleya – 
(część 2)

Mariusz Ogiegło

Bracia Reno

Twórcy filmu, bohaterami produkcji uczynili braci Reno – legendarną grupę przestępczą, która w okresie wojny domowej w USA (i tuż po jej zakończeniu) siała postrach w środkowo-zachodnich Stanach Zjednoczonych. Szajka specjalizowała się głównie w napadach rabunkowych (choć na swoim koncie miała również morderstwa). Do historii przeszły m.in jej zuchwałe kradzieże w pociągach. Większość z nich Złodzieje z Jackson, Gang Reno czy też po prostu – Gang Braci Reno, jak nazywano członków organizacji, obrabowali już po zakończeniu wojny (do czego z resztą nawiązywał scenariusz pierwszego filmu Presleya) czym ściągnęli na siebie gniew stróżów prawa (i nie tylko).

W rzeczywistości założony w 1864 roku gang tworzyli prawdziwi bracia – Franklin (Frank), John, Simeon (Sim) oraz William (Bill). Czworo z sześciorga rodzeństwa, do którego należeli również Clinton (Clint, nazywany przez niektóre źródła „uczciwym”) oraz Laura. Ci ostatni jednak nigdy nie brali udziału w przestępczej działalności swoich bliskich.

Według różnych źródeł, bracia Reno bardzo szybko popadli w kłopoty z prawem. Jak chce historia, zaczęło się od drobnych oszustw karcianych czy kradzieży konia. Z czasem jednak rodzeństwo zaczęło dopuszczać się coraz poważniejszych rozbojów – podejrzewano ich nawet o serię podpaleń a w czasie wojny napady na sklepy i placówkę poczty.

W październiku 1866 roku Gang Reno dokonał swojego pierwszego napadu na pociąg. Ich łupem padło wówczas szesnaście tysięcy dolarów (oraz sejf, który zdołali jedynie wypchnąć z pędzącego składu). Pech chciał, że zawartość zrabowanych wówczas sejfów była ubezpieczona przez firmę Adams Express Company, która natychmiast zleciła wytropienie i schwytanie bandytów agencji detektywistycznej Pinkerton (założonej w 1850 roku przez Allana Pinkertona i Edwarda Ruckera).

Mimo to, mając odtąd na karku nieustępliwych śledczych członkowie grupy kontynuowali swoją rozbójniczą działalność. W samym tylko 1867 roku dokonali dwóch kolejnych napadów na pociągi a rok później, w odpowiedzi na utworzenie przez mieszkańców miasteczka Seymour straży obywatelskiej mającej na celu zabicie członków gangu obrabowali skarbce hrabstwa Harrison i Mills. W ciągu zaledwie dwóch dni wyprowadzili z nich kolejno czternaście i dwanaście tysięcy dolarów.

Ostatecznie bracia Reno zostali schwytani przez pracowników agencji Pinkerton w pierwszych dniach lipca 1868 roku, podczas próby obrabowania kolejnego, piątego już pociągu (warto dodać w tym miejscu, że zaledwie kilka miesięcy wcześniej, w maju tego samego roku, bandyci dokonali swojego największego skoku wykradając ze znajdującego się w pociągu sejfu aż dziewięćdziesiąt sześć tysięcy dolarów).

Nim jednak wymiar sprawiedliwości zdążył wymierzyć członkom gangu stosowne kary, samozwańcza grupa zamaskowanych mężczyzn określająca się mianem Komitetu Strażników Hrabstwa Jackson dokonała na rodzeństwie samosądu (większość szajki została wywleczona z pociągu i powieszona na drzewie).

Gang Braci Reno działał tylko przez cztery lata. Mimo to, zdążył dokonać wielu „spektakularnych” kradzieży i zainspirować powstanie kolejnych bandyckich grup napadających i okradających pociągi.

Można było więc przypuszczać, że historia grupy stanie się również inspiracją dla późniejszych twórców – pisarzy, filmowców, etc. Tymbardziej, że zarówno jej przestępcza działalność, wielokrotne ucieczki z więzienia oraz unikanie odpowiedzialności przez poszczególnych jej członków a także tragiczna śmierć rodzeństwa, wydawały się stanowić wprost wymarzony materiał na scenariusz filmowy lub powieść. Z jakiegoś jednak powodu stało się inaczej. „Biorąc pod uwagę fakt jak wielką fascynacją fani westernów darzą banitów zaskakującym jest, że wciąż tak niewiele wiadomo o Gangu Reno„, zwrócił uwagę w jednym ze swoich opracowań Ron Scheer z portalu „Buddies In The Saddle”. „Podczas gdy historie gangu James – Younger czy Billy’ego The Kida są powszechnie znane, bracia Reno rabujący pociągi w południowej Indianie kojarzeni są zaledwie z kilku hollywoodzkich filmów„

Pierwszą z tych wspomnianych produkcji był western „Rage At Down” (polski tytuł „Zasadzka”) w reżyserii Tima Whelana, który na ekrany kin trafił w marcu 1955 roku.
W opinii niektórych krytyków, obraz z Randolphem Scottem, Forrestem Tuckerem i Malą Powers w rolach głównych był niezwykle realistyczny i o wiele bardziej przybliżał widzom sylwetki słynnych gangsterów niż zrealizowany rok później film z udziałem Elvisa*

Scenariusz do tego ostatniego powstał na bazie opowiadania Maurice’a Geraghty’ego, amerykańskiego scenarzysty, reżysera i producenta.

Prawa do jego ekranizacji wytwórnia 20th Century Fox nabyła już w sierpniu 1952 roku jednak z realizacją projektu wstrzymano się ostatecznie aż do roku 1956.

W odróżnieniu od „Rage At Down”, fabuła „The Reno Brothers” – bo taki tytuł nosił początkowo pierwszy film z udziałem Presleya, bardziej niż na kryminalnej działalności gangu skupiała się na skomplikowanej historii miłosnej głównych bohaterów – Vance’a Reno, jego młodszego brata Clinta oraz pięknej Cathy.