NASHVILLE ’61 – Szybki pocałunek w Nashville

Nashville ’61
– Szybki pocałunek w Nashville –
(Część 4)
Mariusz Ogiegło

„Hal (Blair, przyp.autor) i ja początkowo napisaliśmy ten utwór do sceny ślubu Presley’a z filmu 'Blue Hawaii’”, wspominał na łamach doskonałej książki „Writing For The King” urodzony w Pekinie kompozytor, Don Robertson (a właściwie Donald Irwin Robertson bo tak brzmiało jego pełne nazwisko). „Tamtego roku byliśmy na fali. Nasze piosenki wprost wylewały się. Mieszkaliśmy zaledwie kilka domów od siebie i byliśmy razem prawie codziennie – żyjąc i oddychając piosenkami”.

„I’m Yours”, bo o tej kompozycji mowa, rzeczywiście pierwotnie znalazło się na liście utworów rozpatrywanych do ścieżki dźwiękowej komedii „Blue Hawaii”. Ostatecznie jednak propozycja ta została odrzucona a miejsce ballady Dona Robertsona zastąpiła „Hawaiian Weeding Song”. Ale na tym nie kończy się jednak 'filmowa’ przygoda tego nagrania… Menedżer Elvisa, Pułkownik Parker, uważał bowiem, że utwór należy wykorzystać podczas kompletowania piosenek do kolejnego filmu. Tutaj jednak spotkał się ze sprzeciwem… samego Elvisa, który był tak zafascynowany kompozycją Robertsona, że nie chciał czekać z jej nagraniem. To właśnie Presley zdecydował, że „I’m Yours” zostanie zarejestrowana podczas najbliższej sesji nagraniowej…
Koniec końców warto dodać w tym miejscu, że piosenka ostatecznie i tak… trafiła do ścieżki dźwiękowej jednego z filmów Elvisa. Wykorzystano ją w soundtracku komedii „Tickle Me” z 1965 roku (na zdjęciu scena z filmu, w której Elvis śpiewa „I’m Yours”).

„I’m Yours” było niezwykle charakterystycznym utworem dla twórczości Robertsona. Jego utwory cechowały bowiem refleksyjność, nastrojowość i… charakterystyczny styl gry na fortepianie. Dona Robertsona bowiem uznaje się, za jednego z głównych popularyzatorów techniki 'slip – note piano’ – obecnie jednego z najbardziej rozpoznawalnych riffów w grze na fortepianie w muzyce country. „Dorastałem z muzyką wokoło siebie”, opowiadał w jednym z wywiadów kompozytor. „Tata grał na gitarze ale to co mnie podobało się najbardziej to gra na fortepianie mojego przyjaciela Cecila Pryora. Cecil jest świetnym pianistą. Był pod dużym wpływem Floyda Cramera. Był moją inspiracją. Wciąż jest. W młodym wieku kopiowałem niektóre rzeczy, które Cecil robił na fortepianie. Nie wiedziałem o nich nic wcześniej. Dopiero później dowiedziałem się, że ta technika znana jest jako 'slip-note piano’”.

W trakcie opisywanej sesji w Studiu B piosenkę rejestrowano dwufazowo. Elvis, który doskonale kontrolował przebieg nagrań zdecydował, że po zarejestrowaniu podstawowej, solowej części utworu, doda do niego tzw. wokal harmonijny w stylu popularnej w tamtym czasie wokalistki Patti Page (która nawiasem mówiąc w swoim repertuarze również miała utwór pod tytułem „I’m Yours” lecz była to zupełnie inna piosenka) oraz krótką melorecytację w końcowej fazie piosenki (wcześniej zastosowaną przez niego z powodzeniem w takich balladach jak „I Love You Because” czy w bestsellerowym „Are You Lonesome Tonight?”). „Elvis dodał wers wokalu harmonijnego oraz przerywnik mówiony w drugiej części nagrania i nawet jeśli ta technika była mu obca to wszystko wypadło bezbłędnie”, pisał Ernst Jorgensen na łamach swojej książki.

Ostateczna wersja „I’m Yours”, ta znana z LP „Pot Luck”, powstała ze zmiksowania wielu fragmentów – szóstego podejścia wersji podstawowej z drugą próbą tzw. roboczej części zakończenia (nr.1). Sam natomiast wokal harmonijny to efekt połączenia ze sobą podejścia szóstego tzw. vocal overdub (dogrywki wokalu) i piątego (część recytowana).
Sama zaś aranżacja była nawiązaniem do pierwotnego przeznaczenia piosenki, tj. do utworu ślubnego. Dlatego też Floyd Cramer „przesiadł się z fortepianu do organów”. Za klawiszami fortepianu natomiast usiadł Gordon Stoker z kwartetu The Jordanaires.

CDN.
Część 5