That’s All Right, Elvis! – jak chłopak z Tupelo stał się królem rock’n’rolla

THAT’S ALL RIGHT, ELVIS!
(część 8)
Mariusz Ogiegło

Jedno pozostaje pewne. Mając na taśmie „That’s All Right Mama” Sam Phillips próbował znaleźć utwór dokładnie w tym samym, porywającym stylu. Udało się to dopiero następnego dnia (w tej kwestii zdania są podzielone ponieważ jedne opracowania w ogóle nie precyzują daty nagrania drugiej strony singla, inne podają dzień 6 lipca a według słów Scotty’ego Moora przytoczonych w książce Jerry’ego Hopkinsa członkowie zespołu mieli poświęcić kilka tygodni na znalezienie właściwej kompozycji).

Próbując w studiu różne piosenki Bill Black zaczął wygłupiać się ze starą bluegrassową kompozycją Billa Monroe’a, „Blue Moon Of Kentucky” (Monroe zarejestrował swoją wersję we wrześniu 1946 roku wraz z zespołem The Blue Grass Boys). Po chwili dołączyli do niego przysłuchujący się tej radosnej interpretacji Elvis i Scotty Moore (po latach Elvis wspominał: „wszystko robiłem naprędce. Nigdy w życiu nie miałem prób. Kiedy nagrywaliśmy 'Blue Moon Of Kentucky’ nawet nie znałem słów„). Po kilku próbach nastrojowy utwór prekursora stylu bluegrass, który ponoć nie lubił gdy zmieniano jego kompozycje, został zamieniony na dynamiczne rockabilly. Phillips był zachwycony – „to jest to! Mamy przebój”, wykrzykiwał podekscytowany zza stołu mikserskiego. „Teraz brzmi to jak piosenka pop”

„Nigdy nie zapomnę nocy której mój ojciec, Sam Phillips, przyniósł do domu pierwszą płytę Elvisa” Knox Phillips

„Nigdy nie zapomnę nocy, której mój ojciec, Sam Phillips, przyniósł do domu pierwszą płytę Elvisa”, wspominał Knox Phillips, syn legendarnego założyciela SUN Studio na łamach broszury dołączonej do płyty „Elvis At Sun”. „To był singiel 45 obrotów na minutę z piosenkami ‘That’s All Right’ i ‘Blue Moon Of Kentucky’. Był tak podekscytowany, że chciał by moja mama Becky, mój młodszy brat Jerry i ja posłuchali jej natychmiast”. Zdaniem Knoxa, „emocje wypisane na twarzy ojca” w trakcie odtwarzania płyty były niczym „podsumowanie wszystkiego nad czym pracował przez tak długi czas”.

Kiedy jednak minęła chwilowa ekscytacja, Sam Phillips szybko zdał sobie sprawę, że ma w ręku nie tylko potencjalny hit. Ma też spory problem… „To nie jest country, to nie jest pop”, miał stwierdzić. „Nikt nie robi płyt tylko z gitarą i basem od lat trzydziestych. Nie sprzedam tego”. Obawy producenta były tym bardziej uzasadnione, że na singlu znalazły się dwie piosenki, które w czasie, gdy w Stanach Zjednoczonych panowały olbrzymie podziały na tle rasowym, nigdy nie powinny znaleźć się obok siebie – czarny blues „That’s All Right (Mama)” i utwór białego kompozytora „Blue Moon Of Kentucky”. Wypromowanie singla w jakiejkolwiek stacji radiowej wiązało się z falą protestów i krytyki. „’Kolorowa’ piosenka, biały piosenkarz i amerykańskie Południe. Ogromna większość białych prezenterów nie chciała dotykać ‘czarnej’ muzyki, a czarni nie chcieli mieć nic wspólnego z ‘białą’”, opisywał tą trudną sytuację Leszek C. Strzeszewski na kartach książki „ELVIS” z 1986 roku. Do tego dochodziło pytanie – w której z tych kategorii mieścił się dziewiętnastoletni wówczas Elvis?

Sytuacja wydawała się bardzo trudna – ale nie beznadziejna. Phillips szybko znalazł sposób na wypromowanie swojej nowej gwiazdy. Zaledwie kilka dni po skończonej sesji, 8 lipca 1954 roku, zaniósł świeżo nagrane demo do siedziby radia WHBQ mieszczącej się w Hotelu Chisca przy ulicy S.Main Street, w której pracował Devey Phillips – jeden z najbardziej popularnych w tamtym okresie didżejów radiowych, który w prowadzonej przez siebie audycji „Red, Hot And Blue” prezentował płyty czarnych wokalistów i zespołów.

Po zapoznaniu się z materiałem przyniesionym przez właściciela SUN Records prezenter zgodził się puścid piosenki Presley’a na antenie.

CDN.