BLUE HAWAII – Pocztówkowa produkcja i… początek formuły Presleya

BLUE HAWAII
– Pocztówkowa produkcja i… początek formuły Presleya-
(część 4)

Mariusz Ogiegło

Obok wspomnianych wcześniej aktorek, niewielki epizod w nowo powstającym filmie Presleya zagrała również dwudziestodwuletnia wówczas Miss Arizony z 1959 roku, Pat Fackenthall, która jak sama wspominała, o przesłuchaniach do „Blue Hawaii” dowiedziała się od swojego przyjaciela. „Nie mogłam wprost uwierzyć kiedy powiedzieli mi (Norman Taurog i Hal Wallis, przyp. autor), że dostałam tą rolę„, mówiła w jednym z wywiadów.

Debiutująca na dużym ekranie Fackenthall zagrała stewardessę, którą Elvis (którego poznała na dwie minuty przed rozpoczęciem zdjęć) całuje tuż po wyjściu z samolotu by wzbudzić zazdrość u swojej dziewczyny. „Scena wymagała byśmy się pocałowali z Elvisem„, opowiadała aktorka. „Ćwiczyliśmy ją cztery razy a potem nagrywano nas jeszcze pod trzema różnymi kątami. W sumie całowaliśmy się jakieś czternaście razy„.

Oczywiście, biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, młoda aktorka nie zdołała uniknąć pytań o to jak całuje słynny piosenkarz. „Myślę, że większość aktorek uznałoby to za tajemnicę zawodową, ale ja osobiście powiedziałabym, że to był to dobry sposób by go poznać„.

Co ciekawe, po występie w „Blue Hawaii” Pat Fackenthall całkowicie wycofała się z showbiznesu, twierdząc że „po scenie pocałunku z Presleyem, wszystko inne czego zdołaby dokonać w swojej karierze filmowej byłoby zwyczajnie rozczarowaniem„.

I choć przez większość filmu Elvis otoczony był głównie wianuszkiem pięknych, nierzadko skąpo odzianych dziewcząt, to trudno dzisiaj nawet wyobrazić sobie tą produkcję Paramount Pictures bez udziału kilku naprawdę wybitnych aktorów, którzy wraz z popularnym wokalistą stworzyli na ekranie kilka niezapomnianych kreacji.

W roli filmowego ojca Elvisa – Freda Gatesa, obsadzono Rolanda Wintersa (a właściwie Rolanda Winternitza, bo tak brzmiało jego prawdziwe nazwisko). Niezapomnianego detektywa Charliego Chana z popularnej w latach trzydziestych i czterdziestych serii filmów na motywach książek Earla Derr Biggersa.

Winters, który przed objęciem roli słynnego śledczego grywał jedynie niewielkie epizody w takich produkcjach jak „Citizen Kane” czy „13 Rue Madeline”, przejął rolę Chana w schedzie po zmarłym w 1938 roku Warnerze Olandzie – dotychczasowym odtwórcy wspomnianej postaci a następnie, w latach 1947 – 1949 zagrał aż w sześciu filmach o jego przygodach: „The Chinese Ring”, „Docks Of New Orleans”, „Shanghai Chest”, „The Golden Eye”, „The Feathered Serpent” oraz „Sky Dragon”.

Postać chińskiego detetkywa mieszkającego i prowadzącego swoją działalność w Honolulu na Hawajach, okazała się pierwszą i paradoksalnie ostatnią tak znaczącą rolą w karierze Wintersa. W kolejnych latach aktor występował jeszcze co prawda w licznych produkcjach kinowych i telewizyjnych, takich jak choćby „Abbott And Costello Met The Killer”, „Killer Shark”, „The West Point Story” czy „Top Secret Affair” ale przeważnie otrzymywał w nich już tylko mniej lub bardziej istotne role drugoplanowe.

Przy okazji niejako warto przypomnieć, że niedługo po występie w „Blue Hawaii”, latem 1961 roku, nazwisko Wintersa ponownie pojawiło się w obsadzie filmu z udziałem Presleya. Tym razem komedii „Follow That Dream”, w której zagrał postać sędziego.

Wspólnikiem w interesach Freda Gatesa był Jack Kelman, w którego wcielił się doświadczony amerykański aktor filmowy i teatralny, John Archer (a właściwie Ralph Bowman bo tak się naprawdę nazywał), znany widzom z takich produkcji jak „Hi, Neighbor”, „Police Bullets”, „Shantytown” czy „Affair in Reno”.

Archer – absolwent Hollywood High School oraz University of Southern California (najstarszego uniwersytetu badawczego w Kalifornii), przez lata umiejętnie łączył również pracę w filmie z występami na Broadwayu oraz udziałem w popularnych serialach telewizyjnych, wśród których wymienić można choćby prawniczy „Perry Mason” oraz westerny „Colt 45” i „Bonanzę”.

Niewielką rolę w „Blue Hawaii” otrzymał również Howard McNear – popularny aktor charakterystyczny, któremu największą popularność przyniosła rola Floyda Lawsona w serialu komediowym „The Andy Griffith Show”.

McNear czyli filmowy Mr.Chapman – właściciel agencji turystycznej, w której pracują główni bohaterowie nowego filmu z udziałem Presleya, wcielał się w nią przez ponad sześć lat (od 1961 do 1967 roku). Nawet wówczas gdy na skutek udaru, którego doznał w 1963 roku, był już częściowo sparaliżowany.

W trakcie całej swojej kariery, przerwanej przedwczesną śmiercią w 1969 roku, aktor wystąpił też w wielu popularnych programach radiowych (to on w latach 1952 – 1961 udzielał m.in głosu Docowi Adamsowi, bohaterowi słuchowiska radiowego „Gunsmoke”) i telewizyjnych (pojawiał się gościnnie m.in w serialach „Peter Gunn”, „Alfred Hitchcock Presents” czy „The Twilight Zone”). Zagrał również w dziesiątkach filmów, w tym aż trzech produkcjach z udziałem Elvisa Presleya. Obok wspomnianego „Blue Hawaii”, McNeara można było zobaczyć także w komedii „Follow That Dream”, gdzie zagrał dyrektora banku oraz w „Fun In Acapulco” gdzie wcielił się w postać doktora Johna Steversa.

Swoje epizody w hawajskim filmie Presleya mieli również Steve Brodie (a właściwie John Daugherty Stephens bo tak brzmiało jego prawdziwe imię i nazwisko) oraz Ralph Hanalei.

Pierwszy z nich, nazywany często „mistrzem epizodu i ról drugoplanowych” wcielił się w postać Tuckera Garveya. Podchmielonego klienta hawajskiej restauracji, który w trakcie kolacji podrywa Ellie Corbett (kreowaną przez Jenny Maxwell) i ostatecznie wdaje się w bójkę ze stającym w jej obronie Chadem (bohaterem granym przez Presleya). W rezultacie, obaj lądują za kratkami (gdzie Elvis śpiewa „Beach Boy Blues”).

Jako ciekawostkę warto przypomnieć, że trzy lata później, Presley i Brodie raz jeszcze starli się ze sobą przed kamerami. Tym razem na planie filmu „Roustabout”.

Z kolei Hanalei – znany m.in z występów w serialu „Hawaiian Eye”, wprowadził do filmu odrobinę humoru jako Ping Pong. Uroczy i zabawny służący w rezydencji państwa Gates.

W późniejszych latach aktor jeszcze dwukrotnie wystąpił u boku Elvisa. W filmie „Fun In Acapulco” i „Paradise, Hawaiian Style”.

Mówiąc o aktorach, którzy na różnym etapie swojej kariery towarzyszyli Presleyowi przed hollywoodzkimi kamerami, nie sposób pominąć w tym miejscu Richarda Reevesa. Aktora, który w „Blue Hawaii” wcielił się w postać więźnia przygrywającego Elvisowi na harmonijce ustnej w utworze „Beach Boy Blues”.

W następnych latach Reeves pojawił się bowiem aż w czterech innych filmach z udziałem piosenkarza – „Girl Happy” gdzie zagrał oficera policji, „Tickle Me”, w którym wcielił się w postać barmana, „Frankie And Johnny”, w którym wystąpił w scenie z piosenką „Hard Luck” oraz „Harum Scarum”, w którym zagrał beduina.

Obok zawodowych aktorów w filmie pojawiło się także aż dwustu pięćdziesięciu statystów – mieszkańców wysp Hawajskich, zaangażowanych do produkcji przez Hala Wallisa i Normana Tauroga. Ich obecność na planie miała sprawić, że opowiedziana historia wyda się widzom jeszcze bardziej autentyczna i realistyczna.

Chętnych by zagrać u boku najsłynniejszego piosenkarza na świecie, rzecz jasna, nie brakowało. Casting przeprowadził Ed Carlson, przedstawiciel Paramountu na Hawajach a wśród wyłonionych przez niego osób znalazła się m.in Bella Richards, Lloyd (Elsie) Russel – żona właściciela sklepu „Russel’s Men’s Wear Stores” (w filmie zagrała, jak podał Honolulu Star Bulletin, „amerykańską turystkę, którą ktoś pomylił z kimś innym„), grupa dwudziestu pięciu policjantów z Honolulu (zaangażowanych do wyciągnięcia sieci w scenie z tradycyjnym hukilau*) oraz Flora K. Hayes (a właściwie Flora Kekulalani Kaai Hayes bo tak brzmiało jej pełne imię i nazwisko) – hawajsko-amerykańska aktorka i polityk, która wcieliła się w postać babci narzeczonej głównego bohatera.

Rola w „Blue Hawaii” oznaczała dla zasiadającej jeszcze do niedawna w Izbie Reprezentantów Terytorium Hawajów (pełniła w niej funkcję w latach 1938-1959) Hayes powrót na duży ekran po ponad dwudziestoletniej przerwie. Wcześniej zagrała ona bowiem tylko niewielki epizod w filmie „The Hurricane” w reżyserii Johna Forda (do udziału w produkcji miał ją z resztą namówić sam reżyser). „Jej ostatnim i jedynym wcześniejszym filmem była produkcja Johna Forda z 1937 roku, 'The Hurricane’„, donosił dziennik Honolulu Star Bulletin w artykule „Mrs Flora Hayes Returns To Screen To Play Elvis Presley’s Grandmother” z 28 marca 1961 roku. „Zagrała w nim niewielką rolę Mamy Rua. Pani Hayes była wtedy w drodze na Międzynarodowy Kongres P.T.A odbywający się w Richmond w stanie Virginia. Na czas zdjęć zatrzymała się w Hollywood.

I to właśnie udział we wspomnianym filmie najwyraźniej przyczynił się do jej obsadzenia jej w 'Blue Hawaii’. Jeden z pracowników produkcji, który pracował wcześniej przy 'The Hurricane’, rozpoznał ją i pomógł w zdobyciu roli w 'Blue Hawaii’„.

Podobnie jak w swoim wcześniejszym filmie, w „Blue Hawaii” Hayes pojawiła się gościnnie tylko w kilku krótkich scenach ale warto od razu nadmienić, że jedna z nich niemal z miejsca stała się częścią historii muzyki rozrywkowej. To dla niej bowiem Elvis zaśpiewał swój ponadczasowy przebój „Can’t Help Falling In Love”. Nic więc dziwnego, że cytowany wcześniej Honolulu Star Bulletin określił jej udział w filmie „najbardziej znaczącą rolą jaką przyznano Wyspiarzom„.

Swoją chwilę w ósmym filmie Presleya miała również Hilo Hattie (a właściwie Clarissa Haili). Popularna na Hawajach piosenkarka, aktorka i tancerka hula**. W „Blue Hawaii” zagrała Waihilę, kobietę która wraz z Maile Duval wita na płycie lotniska powracającego z Europy Chada Gatesa.

W różnych momentach filmu na ekranie pojawili się także Frank Atienza, Lani Kai, Jose De Vega, Tom Carroll, Art Gilmore, Don Anderson i Kenneth Gibson.

I oczywiście, był jeszcze pies! Ten, którego można zobaczyć m.in w scenie z utworem „No More” i ten, który dzielnie dostarczył narzeczonej Chada odzienie, gdy ta podczas kąpieli zgubiła górną część swojego kostiumu kąpielowego. W rzeczywistości pies wabił się Blaster i należał do Dona Little’a.

• Hukilau to sposób łowienia ryb wymyślony przez starożytnych Hawajczyków polegający na wspólnym – najczęściej w gronie rodziny bądź przyjaciół, zarzucaniu z brzegu sieci rybackiej wyłożonej liśćmi. Mianem hukilau określano również wspólne, uroczyste spotkanie na plaży

• Taniec hula to opracowana przez rdzennych Hawajczyków forma tańca wyrażająca śpiew

CZĘŚĆ 1 CZĘŚĆ 2 CZĘŚĆ 3 CZĘŚĆ 4
CDN