G.I.Blues – zobaczcie nowego Elvisa!

G.I. Blues
– Zobaczcie nowego Elvisa!-
(Część 5)

Mariusz Ogiegło

Doin’ The Best I Can

Do filmu przewidziano aż jedenaście piosenek. Utwory zarejestrowano w trakcie dwóch sesji nagraniowych, w kwietniu i maju 1960 roku.

Niestety, już na kilka tygodni przed rozpoczęciem nagrań stało się jasne, że znalezienie i skompletowanie odpowiedniego materiału będzie niezwykle trudnym zadaniem (choć może się to komuś wydawać dziwne, bo zaledwie kilka lat wcześniej, najważniejsi autorzy w kraju zabiegali wręcz o to by pisać dla Presleya). A wszystko przez bezduszną politykę wydawniczą prowadzoną przez Pułkownika Parkera. Na mocy zawartej przez niego umowy z wydawnictwem Hill&Range, nikt poza wspomnianą firmą nie mógł bowiem dostarczać piosenek na sesje Presleya. A jeśli któryś z kompozytorów zdecydował się już dokonać tego na własną rękę, musiał wcześniej uzyskać stosowną zgodę wspomnianego wydawnictwa i wnieść wymaganą opłatę, która czasami wynosiła… nawet pięćdziąt procent praw do przyniesionych utworów!

Wielu autorów nie przystało na takie warunki i zwyczajnie zrezygnowało z dalszej pracy dla Elvisa. Jednymi z pierwszych byli Jerry Leiber i Mike Stoller.

W rezultacie, żadna z przesłanych przez nich propozycji – ani „Dog’s Face” ani „Tulsa’s Blues” nie zostały nawet wzięte pod uwagę przez Parkera podczas rozpatrywania propozycji do nowej ścieżki dźwiękowej.

Mówiąc o kompozycjach Leibera i Stollera, trzeba jednak wyjaśnić, że żaden z powyższych tytułów nie został przez nich napisany specjalnie na potrzeby powstającej komedii. Co więcej, najstarszy syn Mike’a Stollera, powołując się na słowa ojca, napisał nawet na jednym z for internetowych, że „(Mike, przyp.autor) Nigdy nie słyszał o utworze 'Tulsa’s Blues’„. I dodał, że „jeżeli ta piosenka rzeczywiście istniała, musiała zostać przedstawiona w Hill&Range razem z 'Dog’s Face’, ale napisał ją ktoś inny„.

Przypuszcza się (a teorię tą potwierdzają również dokumenty), że pierwszy z tytułów został napisany dla popularnej w tamtym czasie grupy The Drifters. „’Dog’s Face’ nie została napisana specjalnie do filmu a jedynie przedstawiona podczas kompletowania utworów do niego„, skwitował spadkobierca twórczości słynnego kompozytora.

Nowa polityka wydawnicza nie była z resztą jedynym powodem zakończenia owocnej współpracy legendarnego teamu autorsko-kompozytorskiego z Elvisem.

Decyzję o odejściu od Presleya, a w zasadzie od Pułkownika Parkera, przyspieszył przykry epizod z innym, nigdy niezrealizowanym filmowym projektem słynnego piosenkarza. Jak chce historia, rzecz miała dotyczyć ekranizacji powieści Nelsona Algrena (pisarza, który w swojej twórczości dużo miejsca poświęcał na opisywanie życia biednych Polaków w Polskim Śródmieściu w Chicago), „A Walk Of The Wild Side”. „Oto co chcę zrobić. Mam już zaangażowane takie osoby jak Eli Kazana, który to wyprodukuje i Budd Schulberg, który napisze scenariusz„, wspominał w wywiadzie dla Kena Sharpa swoją rozmowę z producentem Charlesem Feldmanem, Jerry Leiber. „I chciałbym żebyście to wy – ty i twój partner, skomponowali muzykę a główną rolę zagrał Elvis Presley„.

Podekscytowany kompozytor natychmiast skontaktował się ze swoim wspólnikiem. „Jerry zadzwonił do mnie i o wszystkim mi opowiedział„, mówił Mike Stoller. „To nas przyprawiało o dreszcz emocji. Byliśmy tak podekscytowani. Uznaliśmy, że musimy natychmiast podzielić się tą fantastyczną wiadomością z Jean i Julianem (Aberbach, przyp. autor), Pułkownikiem i Elvisem„.

Początkowa radość i ekscytacja minęły jednak tuż po przyjeździe do siedziby Hill&Range. „Opisaliśmy im (Jeanowi i Julianowi Aberbach, przyp.autor) całą sytuację„, snuł swoje wspomnienia Jerry Leiber. „’Musimy o tym pomówić z Pułkownikiem. Poczekacie na zewnątrz?’, usłyszeliśmy w odpowiedzi. Wyszliśmy więc, mając nadzieję, że Pułkownik wprost nie będzie się posiadał ze szczęścia. Czekaliśmy kawał czasu aż w końcu Jean wezwał nas do siebie i przyjmując swój wiedeński akcent oświadczył: 'Pułkownik mówi, że jeśli jeszcze raz spróbujecie się mieszać do kariery Elvisa to nie dostaniecie pracy w Nowym Jorku, Hollywood, Londynie ani gdziekolwiek indziej na świecie. Tak to było. Zaraz po tym wszystkim praktycznie przestaliśmy pisać dla Elvisa„.

Dla porządku warto dodać, że odrzucony przez menedżera Presleya obraz „Walk Of The Wild Side” został ostatecznie zrealizowany w 1962 roku a pochodząca z niego piosenka tytułowa otrzymała nominację do Oscara w kategorii Najlepsza Muzyka/Najlepsza Piosenka Oryginalna. W filmie wystąpili natomiast Laurence Harvey, Jane Fonda oraz Barbara Stanwyck, która kilka lat później zagrała jedną z głównych ról w filmie „Roustabout” u boku Elvisa Presleya.

Ścieżkę dźwiękową do piątego już filmu z udziałem Elvisa Presleya zrealizowano w dwóch studiach nagraniowych. Na skutek niedawnego porozumienia pomiędzy wytwórnią RCA a związkiem muzyków, pierwszych nagrań dokonano w hollywoodzkim studiu RCA usytuowanym przy 6363 Sunset Boulevard (a nie jak dotychczas w budynku Radio Recorders). Powyższa umowa zakładała bowiem, że wszystkie utwory nagrane dla wytwórni RCA muszą zostać zarejestrowane w należącym do niej studiu.

Poza tym, producentom Paramount Pictures w szczególny sposób zależało na tym by sesje odbywały się w nowoczesnym i wszechstronnym studiu i z udziałem jak najlepszych muzyków. W książce Ernsta Jorgensena, „Platinum. A Life In Music” można przeczytać nawet, że to właśnie Paramount zażądał sprowadzenia na nie gitarzysty Hilmera J.’Tiny’ Timbrella, pianisty Dudleya Brooksa oraz „znanego jako najlepszego muzyka sesyjnego, basisty Raya Siegela„.

Poza wspomnianymi wyżej instrumantalistami, do nagrań zaangażowano również dawnych muzyków Elvisa, Scottyego Moore’a i D.J.Fontanę a także Franka Bode (dodatkowego perkusistę) i akordeonistę Jimmy’ego Haskella.

Akompaniament wokalny zapewniła grupa The Jordanaires, której członkowie, w razie potrzeby również chwytali za instrumenty. I tak, Neal Matthews zagrał w niektórych utworach na gitarze a Hoyt Hawkins na tamburynie.

CZĘŚĆ 1 CZĘŚĆ 2 CZĘŚĆ 3 CZĘŚĆ 4

CDN.