KING CREOLE – najlepsza filmowa rola Elvisa

KING CREOLE
– najlepsza filmowa rola Elvisa –
(Część 3)

Mariusz Ogiegło

Hal Wallis podchodził do ekranizacji powieści Harolda Robinsa niezwykle ambicjonalnie i dlatego już od samego początku zabiegał by pracowali nad nią najlepsi ludzie w całej ówczesnej branży filmowej. Dotyczyło to zarówno wyboru aktorów jak i scenarzystów a nawet reżysera.

I to właśnie dzięki jego staraniom, za kamerą stanął urodzony w 1886 roku na Węgrzech Michael Curtiz (na zdjęciu po prawej: M. Curtiz, Hal Wallis, Elvis). Wybitny reżyser filmowy, któremu uznanie przyniosła praca przy takich superprodukcjach jak „Sing, Sing”, „Kid Galahad”, „Złoto dla Południa”, „White Christmas” czy w końcu kultowa „Casablanca” z Humphreyem Bogartem i Ingrid Bergman w rolach głównych. „(Film, przyp. autor) Reżyserował Michael Curtiz, a on ma bardzo wyostrzony i romantyczny instynkt„, tłumaczył na kartach książki „Prywatne życie Elvisa” Hal Wallis.

Napisanie scenariusza powierzono natomiast amerykańskiemu aktorowi filmowemu i telewizyjnemu, Michaelowi Vincentowi Gazzo, który w 1954 roku wystąpił m.in u boku Marlona Brando w głośnym kryminale „Na nabrzeżach”.

Jak wynika z różnych źródeł, w tym zachowanej korespondencji, na początku swojej współpracy Curtiz i Baker prezentowali jednak dwa odmienne spojrzenia na historię Danny’ego Fishera.

Ten pierwszy uważał bowiem, że dzieło Robbinsa powinno zostać przeniesione na ekran bez zbędnych odstępstw i jak najbliżej literackiego oryginału, podczas gdy jak wynika z listu Curtiza do Hala Wallisa, portret Fishera wyłaniający się z pierwszej wersji scenariusza (przedstawionej w maju 1955 roku) bardziej przypominał „konwencjonalnego, nierealnego dziecięcego bohatera ulicy niedocenianego przez ojca i społeczeństwo„.

W opinii reżysera, Danny Fisher stworzony przez Vincenta Gazzo był również bohaterem „staromodnym, nierealistycznym, wykorzystywanym, który nie decyduje o własnym przeznaczeniu„.

Po kilku konsultacjach problem ostatecznie rozwiązano i zgodnie z sugestią Wallisa skupiono się na trudnej relacji tytułowego bohatera z ojcem.

Z czasem ta skomplikowana relacja Fisherów stała się również spoiwem łączącym oryginalną historię z jej późniejszą wersją – opracowaną już z myślą o Presleyu.

Przedstawiony w niej bowiem Danny Fisher jest dziewiętnastolatkiem, który mieszka z siostrą i ojcem w niewielkim mieszkaniu w Dzielnicy Francuskiej w Nowym Orleanie. By pomóc ojcu, który wciąż nie może otrząsnąć się po śmierci żony, utrzymać rodzinę Danny ima się różnych zajęć. Najczęściej dorabia sprzątając w okolicznych nocnych klubach.

I to właśnie w jednym z takich miejsc dochodzi do sytuacji, która zapoczątkuje ciąg zdarzeń, które na zawsze zmienią jego życie.

Wszystko rozpoczyna się w chwili gdy wykonując swoje codzienne obowiązki, tytułowy bohater staje w obronie atrakcyjnej dziewczyny i ratuje ją z rąk kilku agresywnych i pijanych mężczyzn.

Szybko okazuje się jednak, że ludzie z klubu, z którymi zadarł to Maxie Fields i jego świta. Lokalni gangsterzy, których wpływy, o czym Danny wkrótce się przekona, sięgają bardzo daleko. A to dopiero początek jego kłopotów.

Po opuszczeniu lokalu chłopak wsiada do taksówki i w towarzystwie uratowanej dziewczyny, którą okazuje się być Ronnie – partnerka Fieldsa, odjeżdża do szkoły by w końcu odebrać świadectwo jej ukończenia (rok wcześniej nie ukończył jej z powodu złego zachowania) na które z niecierpliowścią oczekują jego bliscy, a w szczególności ojciec.

Po przyjeździe na miejsce kobieta na oczach innych uczniów nagradza Danny’ego gorącym pocałunkiem, przez co ten staje się obiektem drwin i niewybrednych żartów ze strony swoich równieśników.

Przed szkołą wywiązuje się bójka w rezultacie której młody Fisher po raz kolejny nie otrzymuje upragnionego dokumentu. Rozgoryczony decyduje się rzucić szkołę.

W drodze powrotnej zostaje napadnięty przez grupę miejscowych oprychów na czele której stoi Shark, brat jednego z chłopaków poturbowanych przez Danny’ego przed szkołą. Nie tracąc jednak ani na moment zimnej krwi, Fisher błyskawicznie obezwładnia wszystkich członków jego bandy. Widząc to Shark rezygnuje z zemsty a zamiast tego proponuje mu przyłączenie się do szajki i udział w skoku na sklep. Rolą Fishera ma być zaśpiewanie piosenki i odwrócenie uwagi klientów.

Wkrótce potem Danny zostaje zatrudniony jako piosenkarz w klubie „King Creole” (co tylko pogłębia jego konflikt z ojcem). Kiedy odnosi sukces upomina się o niego Maxie Fields i szantażem zmusza do występów w swoim lokalu.

Do uporządkowania tej zawiłej i pełnej zwrotów akcji historii a co najważniejsze, przekształcenia jej w profesjonalny scenariusz Hal Wallis zatrudnił Herberta Bakera (a właściwie, Herberta Josepha Abrahamsa). Amerykańskiego autora piosenek i scenarzystę, który w swoim dorobku miał już takie filmy jak „So This Is New York” czy „Jumping Jacks”, „Scared Stuff” czy „Artyści i modele” z Deanem Martinem i Jerrym Lewisem w rolach głównych.

Co jeszcze istotniejsze, w 1957 roku, Baker pracował także z Presleyem nad jego drugim filmem, „Loving You”.

Gotowy scenariusz trafił do Biura Kodeksu Produkcji pod koniec 1957 roku gdzie po drobiazgowej analizie prowadzonej szczególnie pod kątem poprawności obyczajowej i wprowadzeniu kilku niezbędnych korekt, został ostatecznie zatwierdzony.

CZĘŚĆ 1 CZĘŚĆ 2 CZĘŚĆ 3 CZĘŚĆ 4 CZĘŚĆ 5

(CDN)