BLUE HAWAII – Pocztówkowa produkcja i… początek formuły Presleya

BLUE HAWAII
– Pocztówkowa produkcja i… początek formuły Presleya-
(część 8)

Mariusz Ogiegło

Kończący się z wolna drugi dzień prac nad piosenkami do „Blue Hawaii” zwieńczyły dwa nagrania. Bazujące na starej (pierwsza znana wersja pochodzi z roku 1906) francuskiej melodii „Alouette”, „Almost Aways True” Freda Wise i Bena Weismana oraz nowa wersja przeboju „Moonlight Swim”.

Wspominając w rozmowie z Albertem Handem, założycielem brytyjskiego magazynu „Elvis Monthly”, przebieg prac nad drugim z wymienionych wyżej tytułów Presley stwierdził: „mieliśmy sporo zabawy podczas jego nagrywania„.

Piosenka miała bowiem zostać wykorzystana w scenie, w której kreowany przez Elvisa Chad Gates prowadzi samochód i śpiewa do melodii puszczonej z radia (ten sam patent zastosowano wcześniej w filmie „Wild In The Country” z utworem „I Slipped, I Stumbled, I Fell” czy nieco później w obrazie „Kid Galahad” z nagraniem „Raiding The Rainbow”). Wtórują mu w tym siedzące obok niego turystki – nauczycielka Abigail Prentice oraz pozostające pod jej opieką cztery nastolatki.

Oglądając tą scenę, szczególnie dzisiaj, wielu współczesnych fanów może więc odnieść błędne wrażenie, że „Moonlight Swim” było jeszcze jednym nowym utworem, który został napisany specjalnie z myślą o filmie Presleya. Tymczasem warto przypomnieć, że wspomniana kompozycja Sylvii Dee (autorki tekstów i powieściopisarki) i Bena Weismana była już dość dobrze znana na kilka lat przed tym zanim „Blue Hawaii” finalnie trafiło na ekrany kin.

Jako pierwszy, w lipcu 1957 roku, zarejestrował i spopularyzował ją amerykański wokalista Nick Noble. W jego wykonaniu utwór dotarł nawet do trzydziestego siódmego miejsca na amerykańskiej liście przebojów.

Niedługo potem w ślad za nim poszli kolejni artyści. Dwie kolejne wersje ukazały się jeszcze tego samego roku. Pierwsza z nich należała do Tony’ego Perkinsa (tj. Anthony’ego Perkinsa, aktora i piosenkarza znanego przede wszystkim z serii filmów „Psychoza”) a ostatnia do Desa O’Connora (a właściwie Desmonda Bernarda O’Connora bo tak brzmiało jego prawdziwe imię i nazwisko) – angielskiego piosenkarza, komika i prezentera telewizyjnego.

Żadne z powyższych nagrań nigdy jednak nie zdołało odnieść spektakularnego sukcesu i choć trochę zbliżyć się popularnością do wersji zarejestrowanej przez Presleya. Perkins umieścił swoje wykonanie zaledwie na czterdziestej trzeciej pozycji zestawienia Hot 100 tygodnika Billboard podczas gdy wersja O’Connora w ogóle nie weszła nawet na brytyjską listę przebojów.

Na ekranie Elvisowi towarzyszyło w piosence aż pięć kobiet. W rzeczywistości jednak, żeńskie wokale zarejestrowano dopiero pod marca 1961 roku. Loulie Jean Norman, Dorothy McCarty, Virginia Rees i Jackie Allen (tak, w finałowym nagraniu nie słychać głosów aktorek występujących w filmie lecz głosy chórzystek) dograły je do gotowego utworu podczas sesji w hali Paramount Scoring Stage 28 marca 1961 roku.

W praktyce oznaczało to tyle, że Elvis nagrywając podstawową wersję utworu „Moonlight Swim” niemal tydzień wcześniej, musiał tak wyczuć piosenkę, by wstrzelić się ze swoim wokalem w odpowiednie miejsce. A to nie zawsze mu się udawało i nierzadko doprowadzało do wielu zabawnych pomyłek. Koniec końców kompozycję Weismana i Dee zarejestrowano po czterech, w większości kompletnych podejściach.

„Moonlight Swim” było ostatnią piosenką jaką Elvis nagrał drugiego dnia sesji w hollywoodzkim Radio Recorders. Opuszczając studio kilkanaście minut po godzinie dwudziestej drugiej piosenkarz miał już na taśmach utrwaloną większość wymaganego scenariuszem materiału. Do ukończenia ścieżki dźwiękowej brakowało już tylko trzech utworów.

Zarejestrowano je jednak dopiero po kilkunastogodzinnej przerwie. W czwartek 23 marca 1961 roku.

Bez wątpienia najważniejszym i jednocześniej najbardziej czasochłonnym nagraniem finałowego dnia prac nad soundtrackiem do „Blue Hawaii” okazała się ballada „Can’t Help Falling In Love”. Obecnie jedna z najpiękniejszych piosenek miłosnych wszechczasów i jeden z najczęściej coverowanych utworów w historii muzyki rozrywkowej.

„Kiedy bracia Aberbach przyszli do nas następnym razem, powiedzieli: 'Elvis kręci nowy film zatytułowany 'Blue Hawaii’„, wspominał w jednym z wywiadów (przytoczonym przez Davida Englisha w doskonałej książce „The Making Of Blue Hawaii”) Luigi Creatore – jeden z współtwórców przeboju. „W jednej ze scen scenariusza Elvis wraca z Europy skąd przywozi pozytywkę, którą następnie obdarowuje babcię swojej narzeczonej. 'Potrzebujemy piosenki do sekwencji z tą pozytywką’, powiedzieli. 'Potrzebujemy europejskiego brzmienia. Dlatego przychodzimy z tym do was’. Hugo (Peretti, przyp. autor) świetnie radził sobie z różnymi melodiami i czuł ten europejski klimat. 'W porządku, spróbujemy’, odpowiedzieliśmy, choć piosenka była dopiero w sferze planów. Nie mieliśmy żadnej gwarancji, że Elvis ją nagra.

Napisaliśmy 'Can’t Help Falling In Love’ w dwa lub trzy dni. Pracowaliśmy nad nią od godziny siódmej rano do dziesiątej. Nie znaliśmy nawet tytułu piosenki (nie podano nam go). Po prostu, mieliśmy w głowach pomysł na scenę, w której miała się znaleźć oraz informację o tym, że jej melodia powinna mieć europejskie brzmienie„.

Utworem na którym George Weiss, Hugo Peretti i cytowany wyżej Luigi Creatore oparli swoją balladę była stara, osiemnastowieczna* francuska kompozycja „Plasir d’ Amour” z muzyką Johanna Paula Aegidiusa Martini’ego i słowami zaczerpniętymi bezpośrednio z wiersza popularnego francuskiego poety, Jean-Pierre’a Clarisa de Floriana, umieszczonego w jego powieści „Celestine”.

Dzieło francuskich kompozytorów szybko zdobyło popularność i w niedługim czasie doczekało się również swojej angielskiej wersji. Jako „The Joy Of Love” utwór był nie tylko wielokrotnie wykonywany przez różnych śpiewaków operowych ale z czasem zaczęto go również wydawać na płytach. Jedno z pierwszych znanych obecnie nagrań pochodzi z roku 1902 i zostało dokonane przez Emilio de Gogorza. Urodzonego w 1872 roku na nowojorskim Brooklynie, śpiewaka barytonowego.

Ów angielski tekst nie był jednak tym samym, który niemal sześć dekad później zaśpiewał Elvis Presley. Ten ostatni bowiem wykonał słynną balladę z nowymi już – napisami specjalnie na potrzeby filmu, słowami wspomnianych wcześniej Georga Weissa, Hugo Perettiego i Luigi’ego Creatore.

Najwyraźniej zupełnie nieświadom jeszcze faktu, iż wkrótce „Can’t Help Falling In Love” (które w początkowej fazie prac nad ścieżką dźwiękową funkcjonowało pod tytułem „I Can’t Help Falling In Love”) stanie się jego kolejnym światowym przebojem (i jedną z najważniejszych piosenek w historii muzyki rozrywkowej w ogóle), podczas pracy nad nim Elvis urządził w studiu istny maraton. Dość powiedzieć, że zanim zasiadający za konsoletą inżynier dźwięku, Thorne Nogar w ogóle uruchomił ostatecznie sprzęt rejestrujący, Presley i towarzyszący mu zespół ćwiczyli piosenkę przez ponad pół godziny. Później nagranie powtarzano jeszcze dwadzieścia dziewięć razy!

Finalnie, ze wszystkich zarejestrowanych podejść wybrano dwa, które opisano kolejno jako filmową wersję master – z charakterystycznym wstępem zagranym na celeste (podejście dwudzieste trzecie) oraz albumową wersję master z dobrze znanym już wszystkim słuchaczom wstępem na pianine (podejście dwudzieste dziewiąte).

Wyczerpany blisko dwugodzinnym (!) nagrywaniem „Can’t Help Falling In Love”, Elvis zakończył prace nad ścieżką dźwiękową do swojego ósmego filmu rejestrując dwa podejścia bluesowego „Beach Boy Blues” Sida Teppera i Roya C. Bennetta oraz pięć podejść rock’n’rollowego „Rock-A-Hula Baby” Freda Wise, Bena Weismana i Dolores Fuller.

Dwa dni później Elvis był już w drodze na Hawaje…

• Powstanie utworu datowane jest na rok 1784. Niektóre źródła podają także rok 1785

CZĘŚĆ 1 CZĘŚĆ 2 CZĘŚĆ 3 CZĘŚĆ 4 CZĘŚĆ 5 CZĘŚĆ 6 CZĘŚĆ 7
CDN.