JAILHOUSE ROCK – za kulisami trzeciego filmu Elvisa Presleya

JAILHOUSE ROCK
– za kulisami trzeciego filmu Elvisa Presleya –
(Część 5)

Mariusz Ogiegło

Piosenki niezwykle istotnej w kontekście całego filmu. Kreowany przez Presleya Vince Everett (więcej na temat głównego bohatera napiszę w dalszej części tekstu) wykonuje ją bowiem w jego najważniejszych i najbardziej kluczowych momentach.

Po raz pierwszy śpiewa ją w więziennej celi – nieporadnie akompaniując sobie przy tym na gitarze (zdjęcie po lewej), czym zwraca uwagę i zainteresowanie swojego współwięźnia, byłego gwiazdora muzyki country, Hunka Houghtona a niedługo potem, już po wyjściu na wolność, prezentuje ją w nocnym klubie Florita, w którym spotyka promotorkę muzyczną i swoją przyszłą menedżer, Peggy Van Alden.

Po raz ostatni widzowie słyszą natomiast „Young And Beautiful” podczas wielkiego wzruszającego finału.

Każde z powyższych wykonań znacząco różniło się od siebie i podobnie jak kilka miesięcy wcześniej w przypadku utworu „Loving You”, wymagało nagrania wspomnianej ballady w kilku zupełnie odmiennych aranżacjach. „Do filmu potrzebne były trzy różne wersje, których nagranie wymagało aż dwudziestu dwóch podejść”, wyjaśniał kulisy powstania utworu Collin Escott w broszurze dołączonej do boxu „Elvis. Close Up”. „W pewnym momencie Elvis zasugerował jednak, że z powodu tempa utworu czuje się niekomfortowo, z kolei jego intymny nastrój skłonił go do żartu, że gotowa piosenka i tak na pewno nie przejdzie przez biuro Johnsona”.

Wspomniana przez Elvisa instytucja, na czele której stał Erik Johanson, pełniła w przemyśle filmowym rolę cenzora nadzorującego by żadne gorszące treści ani określenia (w tym również wulgarny język) nie trafiały na ekran.

Po trwającym ponad dwie godziny maratonie z „Young And Beautiful” – należałoby podkreślić, że oprócz dwudziestu dwóch podejść wspomnianych przez Collina Escotta (po tylu nagrano tylko wersję płytową), tego dnia zagrano również dziesięć innych – trzy tzw. wersji więziennej oraz siedem opisanych jako „Florita club version”, sesja dobiegła końca.

Nagrania kontynuowano następnego dnia. Choć może precyzyjniej byłoby napisać – zamierzano je kontynuować następnego dnia ponieważ przebieg sesji już od chwili jej rozpoczęcia nie układał się zgodnie z przyjętym planem.

Pierwsze kontrowersje wzbudził już wybór studia, w którym miały powstać kolejne piosenki. Chcąc bowiem „zaoszczędzić nieco czasu i pieniędzy” kierownictwo MGM zdecydowało się przenieść nagrania do swojej hali filmowej, tzw. MGM Soundstage. Tym samym, zmuszając Elvisa do pracy w najmniej komfortowych dla niego warunkach.

Czarę goryczy przelało jednak zdarzenie, do którego doszło kilkadziesiąt minut po wejściu do hali nagraniowej.

„Cóż, Elvis zrobił to co zwykle robił na rozgrzewkę, chcąc wprowadzić się w odpowiedni nastrój do pracy”, zapamiętał George Klein. „Usiadł przy pianinie i zaczął grać melodie gospel. Około dziesiątej dołączyli do niego członkowie The Jordanaires, którzy wraz z nim śpiewali odtąd pieśni spirituals”.Mijały kolejne godziny a Elvis i członkowie The Jordanaires nieprzerwanie kontynuowali ten niezwykły jam session. „W południe wszyscy nadal śpiewali spirituals, a kiedy ogłoszono przerwę na obiad okazało się, że prace nad ścieżką dźwiękową nie posunęły się naprzód ani o krok”, kontynuował swoje wspomnienia Klein. „Po obiedzie kiedy wróciliśmy do hali nagraniowej (soundstage) Elvis podszedł wprost do pianina i zaczął grać kolejny utwór w stylu gospel. Tym razem jednak ani Gordon Stoker ani Hugh Jarrett ani którykolwiek z pozostałych członków The Jordanaires nie dołączył do niego”.

Jak się wkrótce okazało, powodem powyższego zachowania okazała się decyzja obecnych w studiu przedstawicieli MGM, którzy uznali, że jeśli zabronią członkom kwartetu śpiewać z Elvisem to ten skupi się w końcu na nagrywaniu utworów do filmu (dotychczasowy przestój i tak kosztował ich „majątek”).

O tym jak bardzo się pomylili przekonali się zaledwie kilka minut później gdy zaniepokojony nieobecnością swojego ulubionego kwartetu Presley wezwał do siebie Gordona Stokera. „Co z tobą? Nie chcecie już dłużej śpiewać ze mną spirituals?”, miał zapytać Elvis. „Mogę być z tobą szczery?”, odparł Stoker. „Oczywiście”, powiedział Elvis. „Ludzie ze studia powiedzieli nam żebyśmy nie śpiewali już z tobą gospel. Chcą żebyś skupił się na sesji”.

To ostatnie zdanie rozsierdziło Elvisa do reszty.

Na temat tego co wydarzyło się po tej wymianie zdań istnieje kilka teorii, a różnią się one od siebie w zależności od tego kto je opowiada.

Według Georga Kleina Elvis miał postawić sprawę jasno. „Gordon kto wam podpisuje czeki? Ja czy ludzie z MGM?”, zapytał ponoć lekko zmieszanego Stokera. A kiedy ten wyraźnie wskazał na Presleya, wszyscy wrócili do śpiewania gospel. Skończyli dopiero cztery godziny później, około godziny siedemnastej.

Sam Stoker z kolei cytowany przez Jerry’ego Hopkinsa w książce „Elvis. Król rock’n’rolla”, przyznał natomiast, że „Elvis się wściekł. Nie zrobił jednak sceny. Kiedy się wściekał, wybuchał do środka. Po prostu wyszedł a wraz z nim sześciu lub siedmiu jego kumpli. Niczego już nie zrobiliśmy tego dnia. Elvis nie wrócił”.

To co jednak wynikało z obu przytoczonych powyżej relacji to fakt, że drugi dzień prac nad ścieżką dźwiękową do filmu „Jailhouse Rock” zakończył się absolutnym fiaskiem. Nie licząc kilku prób z utworem „I Want To Be Free”*, o których na swojej stronie wspomina Keith Flynn, w studiu nie nagrano żadnego nowego materiału.

• Według Keitha Flynna, przed opuszczeniem studia Elvis próbował jeszcze nagrać (niestety bezskutecznie) piosenkę „I Want To Be Free”. Zdaniem cenionego autora i badacza twórczości Presleya, sugerował to m.in odkryty niedawno dziennik dokumentujący przebieg sesji. Ten sam dokument wskazywał również na fakt, że Elvisowi przedstawiono w tym dniu demo z utworem „Young Hearts”, które również miało znaleźć się w ścieżce dźwiękowej. Niestety, także i ten utwór nie został nagrany.

CZĘŚĆ 1 CZĘŚĆ 2 CZĘŚĆ 3 CZĘŚĆ 4 CZĘŚĆ 5 CZĘŚĆ 6 CZĘŚĆ 7 CZĘŚĆ 8 CZĘŚĆ 9 CZĘŚĆ 10 CZĘŚĆ 11 CZĘŚĆ 12 CZĘŚĆ 13

CDN